Het is zo ver.

Zelden heb ik me zó bevrijd gevoeld als nu. Vanochtend liep ik bij de KvK in Leeuwarden naar binnen voor het zetten van mijn handtekening. Ik tekende voor het ondernemerschap. Niet langer was Praktijk Insig een droom die ik al zo lang koesterde. Met mijn krabbel is Praktijk Insig een feit.

Natuurlijk is het zo dat ik met PEP en de Beamtûke al eerder deelgenoot was in een onderneming, maar dit is anders. In die situatie hield ik nog steeds angstvallig vast aan het vertrouwde. Ik was een werknemer die lonkte naar de vrijheid maar het niet écht durfde. Het was gas geven met de rem er op of – zoals je wilt – zwemmen naar de overkant met één voet nog op het droge. ‘Practise what you preach’ was wel wat ik mezelf voorhield maar wat ik niet deed.

Het frustreerde me dat ik me niet door mijn droom maar door ‘aardse’ zaken liet leiden. In plaats van bezig te zijn met: ‘Hoe kan ik vormgeven aan datgene wat ik wil’ zocht ik voortdurend naar excuses om het niet te doen. Hypotheek, vaste lasten, pensioen, ziektekosten en met name de wat als… Wat als ik niet word ingehuurd? Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als…? Ik regeerde vanuit angst, niet vanuit kracht. En daarmee was ik als een haas gevangen in de koplampen van een snel naderende auto.

De vraag: ‘Hoe kan ik mijzelf als therapeut serieus nemen als ik zelf niet eens voor mijn geluk durf te gaan’, werd steeds dwingender. In juni 2017 was ik er klaar mee. Ik weet wat ik waard ben en ik weet hoe ik mijn vaardigheden en talenten kan aanwenden om anderen en misschien wel jou, te helpen. Gespannen maar zelfverzekerd en vol vertrouwen liep ik deze maandagochtend bij de KvK naar binnen en tekende.

Het is dezelfde maandag, vijf uur later als ik van mijn agenda opkijk. Een eerste opdrachtgever, gevestigd in de Flevopolder, heeft zich gemeld voor twee dagen in de week. ‘Practise what you preach’.

Emiel